O książce: rok / Nikt nie wie dokładnie, dlaczego my, studenci Uniwersytetu w Weronie, nazywano nas „Królami nocy Werona”, ale tak czy inaczej, miał rację Od wielu lat najbardziej zatwardziali przedstawiciele podziemia Werony boją się spotkania z nami. Oczywiście, kto odważyłby się mieszać z hordami uzbrojonymi w miecze, rapiery czy długie sztylety, spacerującymi wieczorami po ulicach i wykrzykującymi swoje nieuniknione „Królowie nocy Werono, żadne prawa nie są nam pisane…”? Nie, wśród naszych przestępców nie było idiotów - oni nie przeżyją, biedni. Tylko jeden chłopiec w wieku około piętnastu lat, Paolo Capri, wydawał się nie na miejscu w naszej wesołej kampanii. Wszyscy nim gardzili, a niektórzy otwarcie go nienawidzili, chociaż wcześniej nikt nie mógł podejrzewać go o stronniczość wobec któregokolwiek z kolegów. Wydawało się, że tylko ja nie mam nic przeciwko nieszczęsnemu Paolo i jako jedyny nie wymyśliłbym dla niego jakiegoś obraźliwego przezwiska. Byłam jedyną przyjaciółką Paolo Capri i to dzięki niemu zaangażowałam się w sprawę, o której chcę Wam opowiedzieć. Wszystko zaczęło się, gdy wróciłem z wakacji.